Daha henüz 19-20 yaşlarındaydılar. Hayatlarının ilk baharında bir grup yüksek tahsilli genci savaşmaları için Erenköy sırtlarına attık. ‘Kalemle değil, silahla savaş’ modunda çokça şehitler verdik rahmetlere. Yazık, daha silah tutmayı bilmeyen elleriyle onları ateşe attık ve düşman ateşiyle de yaktık kül ettik o toz pembe karakterleri. İşte, bu Erenköy Mücahitleri’ni anımsatan bir şarkımz var ya bildik; “Dillirga’dan gece geçti, suyundan içttik ve de badem gözlü bir yar sevdik de kendimizden geçtik” diye ulusal marş edâsında mırıldandığımız şarkıyı cumhuriyet sonrası ulusal şarkı diye ilân ettik.
Mâlum; sporda da ‘tek ülke, tek temsiliyet’ kuralı işleyince göndere çektiğimiz KKTC’nin bayrağını tanımadılar yine bildik. E zaten kendimize özel bir ulusal marşımızda yok! E hâl böyle olunca da dünya sporunun patronları uluslararası spor organizasyonlarına katılımımız için bi’çare bizlere çare üretmek için çaba sarfettiler.
Şöyle ki; “Olimpiyat bayrağı verelim” dediler, kabul etmedik. “E onun yerine Avrupa Birliği bayrağı verelim” dediler, onu da kabul etmedik. Hatta üstüne de “bir çakıl taşı da vermeyik” dedik sözde! Kendimiz çaldık, kendimiz söyledik, kendimiz oynadık ve Dillirga ritminde dört nesli kuruttuk.
Sadece sporda mı? Hayır. Sanatta da, kültürel faaliyetlerde de en fazla Edirne’ye kadar uzandık uzunca bir süreç. Hâlimizden memnunduk aslında taa ki cebimize birileri Avrupa Birliği pasaportu koyana kadar. İşte or’da maymun gözünü açtı misâli gözümüzün önündeki perde indi ve dünyayı daha yakından tanımayı ve onu daha yakından keşfetmeyi görev bildik. Tabiî bu işleri yaparken olimpik sporcularımızı da hep ihmâl ettik.
Düşünün; Türkiye, 2020 (Tokyo )2021 olimpiyatları için 33 milyon TL’ye bir merkez oluşturmuş. Turkcell’in finanse ettiği merkezin adı ise Türkiye Yüsek Sportif Performans Merkezi. E o merkezin tarama grubuna dahil olmak için projelenmek şart oldu.
